Recai'nin özgürlüğünün bedeli canı oldu.
25/04/07'de panomuzda bir ilan vardı; 1 aylık Recai'ye sahip arama gayretlerimden biriydi o ilan.
25/07/07 ise Recai'nin kısacık ömrünün son günü oldu. Çünkü ne yaptıysam ne kadar aradıysam bir sahip bulamadım o küçücük cana...
3.5 ay önce O'nu tanıdığımda ölmek üzereydi, annesizdi, yalnızdı, her yanı pislik içinde, aç, hasta ama sevgi doluydu. Enfeksiyon her yanını öylesine sarmıştı ki ne gözü görüyor ne de rahat nefes alabiliyordu, bir ara ben bile yaşayacağına dair ümidimi kesecektim neredeyse. Ama yaşadı, çünkü yaşamak için çok ama çok gayret etti, ilaçlar, tedaviler yüzünden bazen canını yakmak zorunda kalsam bile bana hiç kızmadı, yaşama mücadelesini hiç bırakmadı. Kısacık bir sürede çok tatlı, sevecen, bir o kadar oyuncu ve çok güzel bir tekir oldu Recai.
Bir müddet ofisimde O'na sağlayabildiğim kısıtlı alanda barındı ama biliyordum sürekli yanında olabilecek bir sahip istiyordu. Aramaya başladım, eşe dosta bazen yalvardım O'nu evlerinin küçücük bir köşesinde barındırsınlar diye. İlanlar, ricalar... Ama Recai'yi kimse istemedi. Büyüdükçe özgürlük de istedi en doğal hakkı olarak.
Biz de Recai ve yine sokaktan gelen diğer kedi arkadaşlarıyla birlikte hep beraber yazlığa geldik. Çok güzel günler geçirdik burada. Bütün sitenin çocukları bu yavru kedi ailesini beslemek, korumak için benimle birlikte seferber oldular. Hastalanan iyileşti, kimse aç kalmadı, bahçede tüm gün oyunlar oynadılar, güneşlendiler. Herşey öyle güzeldi ki... Onlarla birlikte buraya geldim çünkü sandım ki yazlık bir sitenin içinde arabaların geçmesinin yasak olduğu sokaklarda onları arabalardan, kötülüklerden koruyup hem de diğer yandan özgür olmalarını sağlayabilirim.
Hem yanımda olup sevgiyle büyürler hem de şehirde canlarına kasteden arabalardan, acımasız insanlardan uzakta olurlar.
Ama hesap edemedim, çocukların bisiklete binip oynadığı, daracık bir yazlık site yolunda akılsız bir sürücünün öylesine dikkkatsiz, hızlı kullandığı aracının kocaman tekerleriyle Recai'nin canını alması çok düşük bir olasılıktı ama kabus gerçek oldu.
Recai hastalıkla mücadele etti, kısacık ömründe onca acının üstesinden gelebildi. Öyle mutluydu ki, karnı toktu, arkadaşları vardı, ölmeden yarım saat önce kucağımda mırıldıyordu ama artık yok.
Diğer küçük arkadaşları da ben de O'nu şimdiden çok özledik.
Bu satırları kimseyi üzmek için yazmadım ama Recai'den başka 10 civarı minicik bebek kedi daha var baktığım.
İmkanlarım dahilinde onları sokaklardan yaralı, hasta iken kurtarabilsem de ancak bu koşullarda yaşatmayı başarabiliyorum.
3 AY ÖNCE RECAİ İÇİN YAPTIĞIM RİCAYI BUGÜN YANIMDAKİ DİĞER KEDİCİKLER İÇİN YİNELİYORUM. RECAİ MELEK OLDU AMA EĞER EVİNİZİ AÇARSANIZ DİĞER KARDEŞLERİ KURTULABİLİR...
1 aylıktan 4 aylığa kadar çeşitli renklerde sokaklarda yaralı/hasta bulunup tedavi edilmiş ancak şimdi çok sağlıklı 10 civarı minik kedimiz var. Hepsi birbirinden güzeller. Sahiplenmek isterseniz lütfen mehnazari@superonline.com adresime mail gönderin.
ONLARA DA BİRER YUVA BULMAYI BAŞARAMAZSAM SONLARI RECAİ GİBİ OLACAK, SOKAKLARDA KARINLARI TOK BİLE OLSA ÖZGÜRLÜKLERİNİN BEDELİNİ CANLARIYLA ÖDEYECEKLER.
Bu köşeye yazılarınızı göndermek için
meralolcay@mynet.com