KİRAZ benim adım J
Ben uzun zaman sokaklarda yaşama savaşı verdim, ama neredeyse yenik düşmek üzereydim. İlk önce gözümün birisini kaybettim bir kaza sonarsında... Olsun dedim tek göz de yeter bana görebiliyorum nasıl olsa dedim, mutluydum hiç görmemekten daha korkunç değil diye. Ama diğer kedi kardeşlerim gibi çok dayanıklı olamadım hiçbir zaman. Onlar benden daha çok yemek bulabiliyor, kendilerini kötülüklerden ve tehlikelerden daha çok koruyabiliyorlardı. Ben daha ufak tefek kalmış, daha narin, kimsem olmasa da çekecek daha nazlıydım. Küçücük bir kızdım. Sokaklarda bir başıma yaşamaya çalışırken varlığımdan kimsenin haberi olmasa da...
Bir akşam yine bir parça yemek bulabilmek için çıktım karanlık gecenin ortasında. Bulabildiğim ilk çöp kutusuna yöneldim, ama küçücük yaşamımda karşılaştığım en acımasız andı o belki de. Bir şoför amca arabasıyla vurdu bana gördü de durmadı mı yoksa görmeden mi çarptı bilmiyorum. Artık çöp kutusuna kadar koşmama gerek kalmamıştı. Vurmanın etkisiyle çöp kutusunun yanında buldum kendimi. Duyduğum dayanılmaz acı bir yana daha korkunç bir şey oldu. O gören gözüm yoktu artık yerinde, karanlığın dipsizliğinde kayboldum. Artık kördüm. Oracıkta kalakaldım, birisi bulur belki diye.
Yaşamda hala iyi insanlar var Meral Anne, birileri sana haber verdi varlığımdan artık haberleri vardı insanların. Beni oradan aldırdın hemen, çok kötü durumdaydım, korktun beni görünce yaşamaz bu diye. Ama ben dayanıklı bir küçük kızdım. Önce doktor amcalar beni ameliyat edip arka ayağıma platin taktılar, kuyruğumu mecburen kestiler, göz çukurumu diktiler, karnımda kocaman bir yara vardı ona ilaçlar sürdüler. İç kanama geçirmedim çok sevindiniz her şeye rağmen yaşayacaktım ...
Sonra Serap ve Zeynep Anne benim hikayemi okumuşlar çok üzülmüşler, seni aramışlar anlattılar bana yeni öğreniyorum yollarımızın nasıl kesiştiğinin hikayesini...Aldılar beni çok sevdiler görüntümden rahatsız olmadan bana "güzel kızımız, Kiraz'ımız" dediler, inandım güzel ve alımlı olduğuma J Bu sevgi ve ilgi iyileşme sürecimi hızlandırdı. Bak son halimin resimlerini gönderiyorum, ne kadar güzel bir kızmışım meğer ben, sahiden Kiraz kadar yazı çağrıştıran, neşeli, dallarım pıtır pıtır açmış oldum artık.
İlk başlarda bana kocaman bir yumuşak yastık aldılar, kırıklarımın ve yaralarımın ağrısını azaltsın diye. Çok sevdim ben o yastığı, bugüne kadar sokakların kutu köşelerinde bulabildiğim saklı köşelerde yatmıyorum artık. Güvenle ve huzurla kendi yastığımda uyuyorum. Önümde hep mamam var artık. Kardeşlerim var sonra... Onlar da sokaktan alınmış, birisi DALİ, ön kolunun birisi yok, ama öyle yakışıklı ki anlatamam, bir de RIZA var, deli rıza diyorlar ona ama neden tam anlamadım henüz, onu da küçücük bir bebekken adliye önünde kaldırımda bulmuşlar. Ben onların küçük kız kardeşleriyim şimdi, biraz daha iyileşeyim ağabeylerimle oynayacağız hep J
Görmüyorum ve hiç göremeyeceğim diye üzülme Meral Annem, ben sevginin aydınlığında ışıl ışıl yaşıyorum artık ve bu hep böyle kalacak.......
Seni çok seviyorum, KİRAZ Kızın
Av.Serap BİNDAL