BİZİ TAKİP EDİN
İSTANBUL, TURKEY
02 ARALIK 2007 / 12:56

13 Yaşındaki Minik'in annesinden mektup

Önce sizinle dertleşmek istedim turkiyede hayvan olmak ne kadar zorsa dul kadın olmak da o kadar zor tüm dostlarım teker teker bıraktılar beni :ben bir kazada öldükten sonra mucize eseri tekrar hayata dönen biriyim.bana tekrar verilen bu hayatın bi sebebi olmalı düşünceleri yedi bitirdi beni uzun süre hep ben bi amaç için burdayım dedim ve önüme gelen herkeze yardım elimi uzatmaya başladım. kimisine karaciğerimden bi parça kimine kan .tinercileri tedavi .ilik naklı organ bağışı aklınıza ne gelirse yapmaya çalıştım.önce eşim aldattı sonra annelik hakkımı elimden alıp çocuklarımdan ayırdı.uzun süren mucadelemde bunda da bi iş var değip doğum hastanelerinde gönüllü bakıcılık yaparak çocuk özlemimi gidermeye çalıştım,biryandan çalışıp bir yandan kazancımı paylaştım,ama olmadı ne yaptıysam sanki cuzzamlıymışım gibi uzaklaştı insanlar, tüm bu süreçte inançlarımı, aldığım terbiye kişiliğim anneliğim mesleğim arasında gittim geldim.önce allahın adeletinden şuphe duymaya başladım sonra işim için gelen her teklife evet diyerek işimi basıtleştirdim,alkol sınırını aşmaya eve girmemeye başladığım dönemlerde, bana tek değer veren arkadışımın hediye ettiği dünyalar tatlısı minicik kartopu gibi bi köpekle dünyam değişti evliliğimde buyuk bir çiftlik evimiz olduğu için bir sürü hayvan bakabiliyordum hatta her cocuğumun bir köpeği ve sorumluluğu vardı. geçmişi hatırladım ve hayır bu ben olamam ben anneyim ve cocuklarımı almak için mucadele etmeliyim, dedim. sonraki mucadelemde.

Artık yanlız değildim duvarla dill panda adını koyduğum köpeğimle konuşuyordum , geç geldiğimde beni ağlayarak karşılayan pandama dayanamayarak gece çıkmalara son verdim tüm işleri dil sadece bana ve pandama uygun olan işleri kabul ettim.kendini insan olarak tanıtan bir kaç yaratığın şikayetleri yüzünden pandamdan ayrılmak zorunda kalana kadar hayatım inanılmaz değişmişti pandam belkide benden daha iyi bakılacak yerde ailemin yanındaydı ama ben onun yokluğuna alışana kadar çok üzüntü çektim. takii minik kedime kavuşana kadar. onu almam için bana yalvaran gözleri bugünki gibi hatırlıyorum.bu arada kaybolan inancımı tekrar bulabilmek için.türkçe okunmaz denilmesine rağmen kuranı türkçe okumaya başladım. şimdi insanların neden türkçe okunmasına karşı olduklarını anlıyorum
çünki,başını örtüp müslümanım benim sölediğim doğru diyen insanların, aslında gerçek doğruyu öğrenmemmizi istememelerinden kaynaklanıyormuş.

BEN HİÇ BİR VARLIĞI SEBEPSİZ YARATMADIM ,KİMİSİ SİZİN BÜYÜMENİZE KİMİ CENNETİME KİMİ CEHENNEMİME SEBEP OLACAK,YOLUNA GİTMESİNE İZİN VERDİĞİNİZ KARINCA BİLE SİZE ŞEFATÇİ OLACAK.Bugün karşıma çıkan insanlara yardım etmeye devam edicem ama hayattaki tek dostlarım hayvanlar olacak .evet meral hanım ben bugün inanılmaz mutluyum.ben bugun günah çıkardım.hoplayıp zıplayan pandamı vermek zorunda kaldım onu kendimden ayırmanın verdiği üzüntüyü onunla aynı kaderi paylaşan miniği almakla iç huzur yaşıyorum. bundan sonra ki hayatında ben onu mutlu etmek için elimden geleni yapıcam onu ve ordaki tüm karşılıksız seven dostlarımı. Çok fazla maddi desteğim olmasada sizinle el ele manevi destek vermeği çok isterim.hepinize gönulden teşekkür ederim

Çiçek Kardelen

04.05.2007

Bu köşeye yazılarınızı göndermek için meralolcay@mynet.com