Yaklaşık 4 sene önce her zaman ki gibi toplama ekibimiz arabayla barınagın önunde durdu . Arabanın kapısını açtıgım da duman rengi bir kenara sinmiş terrier köpecik gördüm. Gene aynı senaryo. Terkettiler. Zavallıyı aldım durumu iyi degildi kusuyor ishal halsiz kısaca kötüydü durumu ilaç tedavisine başladık kısa sürede iyileşti kendine geldi.
Aradan 1 ay kadar geçti bir bayan ve kızı geldiler terrier köpeklerini soruyorlar kim oldugunu anlamaya çalıştım. Tarif duman renkli yaşlı terriere uyuyordu. Klinik yanındaki müşahade odasında ki pencereden gösterdim "bu o mu" diye" evet" dediler. Kızı aglamaya başladı. "Neden terk ettiniz" dedim. Aldığım cevap çok ilginçti "sürekli kusuyor etraf batıyordu onun için" bayanın sözleri biter bitmez ben de şafak attı. "Siz köpeginizi tedavi ettirmek yerine barınaga mı gönderdiniz bu nasıl vicdan nasıl annelik olabilir mi böyle bir şey siz hasta olsanız sizi çocugunuz bakım evine bıraksa sevinirmiydiniz üzülürmüydünüz" dedim cevap hayvanla insan aynımı oldu. Evet aynı bir fark yok ki o da canlı ve bizim hissettigimiz her şeyi hissediyor anlıyor ama konuşamıyor. Siz kusuyor diye terk ettiniz vicdanınız sızlamadı tamam oldu bir hata düzeltelim biz köpeginizi tedavi ettik (Bu arada isminin GARİP oldugunu ögrendim) iyileşti artık kusmuyor evinize tekrar alabilirsiniz dedim. Yokkk alamayız ev tertemiz cevabını verdi. Ne diyeyim "görmeye gelmeyin bir daha siz vicdanınızı rahatlatacaksınız o sizi görecek üzülecek" dedim. Evin kızı tekrar ağlamaya başladı "annem istemiyor ben istiyorum" diye.. Kızcağızın hatırına "sık sık olamamak şartıyla ara sıra gelin görün" dedim
3-4 ayda bir ugradılar.. Zavallı garip o kadar iyi huylu ki hemen af etmiş küsmemiş onu barınaga terk ettiklerini bile unutmuş. Ellerini yalıyor seviyor şaklabanlık yapıyordu. Yani kin tutmuyor hayvanlar insanlar gibi. Aradan 3 sene geçti bir aile garibe talip oldu. Çok sevindik yaşlı bir köpecige yuvasını açıp son zamanını rahat yaşamasına vesile olmak takdir edilecek bir hareketti. Ama garip doğuştan şansız yeni evinde 4 ay kalabildi. Bu 4 ay boyunca yeni ailesiyle çok mutluydu ziyarete geldi gayet iyiydi bizde sevinçliydik. Ne yazık ki evin evli olan büyük kızı hamile kalınca bebege bakmak garibin annesine düştü . Ve " torunuma bakacagım garip i istemiyorlar geri gönderiyorum" haberini verdi. Garip kızımız tekrar darülacezeye geldi bu sefer daha çok ilgi gösterdik hem gönüllü anneler hem de darulacezede ki arkadasları sanki teselli etmek isterlermiş gibi, 2. kez terk edilişini.. Gönüllü annelerden sibel anne garip i ara ara evlerine götürmeye başladılar. Böylece kısa süreli ev hayatıyla avunup durdu .. Ta kiii 5 şubatta gönüllü olarak ilk kez barınaga gelen Rüya annenin onu görmesine kadarr.
Rüya anne 2 şubat cumartesi günü eşiyle birlikte Bostancı dan gelmişti barınagımıza.. O kadar uzak yerden gelip yedikulenin gönüllüsü olmak istedigini söyledi tabii çok mutlu olduk Bizimkiler seni sevgiyle kucaklayacaklardır buyrun gelin dedim. Rüya anne 5 şubat salı günü barınak kıyafetlerini giymiş geldi sabahtan "ne yapacagım" diye sordu ben organize ettim "telefonlara bakabilirsin ofisin temizligi yaşlıların ,ve yavruların sevgi ve kahvaltı seanslarını yaparsın bulaşık yıkarsın ooo iş çok yetrki iste" dedim. Bir ucundan işe girişildi ama rüya anne şanslıydı çünki o gün burak baba, jale anne, sibel anne, nazlı anne, ezgi anne , gül anne vardı yani az iş düşecekti ona. Ofisin mutfak kısmın da kendini tecrit etmiş tek başına yatan garip i gördü sordu hikayesini anlattım .. Evde 2 kedi var ama onu ayrı yere koyarım almak istiyorum dedi içimden dedim ki neye niyet neye kısmet ferhan annede ilk kez geldigi yedikuleden 14 yaşında bir yaşlı kızımızı alıp gitmişdi demekki böylede olabiliyor.. Akşama kadar barınakta bize yardım eden rüya anne garip kızımızı da alarak evine gitti ve ertesi gün bize durumu yazdı.. Hiç bir sorun yok demekki yaşlı köpeklerin eve alışamaması gibi bir sorun yokmuş bunu anladık.
Rüya anne Garip'i anlatıyor :
Garip yeni evinde →